1) Xρόνος μηδέν για ένα στυλ
Βρισκόμαστε στο “τέλος χρόνου” για ένα συγκεκριμένο στυλ συσχέτισης του ανθρώπου με τον κόσμο του, το οποίο επικρατεί αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Πρόκειται για την επικράτηση ενός ανικανοποίητου στοματικού στοιχείου, με ένα από αντίδραση φαλλικό προσωπείο, όλο και περισσότερο οριακό- ναρκισσιστικό1 , το οποίο παρήγαγε την εντροπική2 κατάρρευση στην οποία βρίσκεται σήμερα το Ζωντανό Κοινωνικό Σώμα.
MIllO. Rivoluzione
(St. Petersburg – RUSSIA, 2017)
Υπάρχει ανάγκη από άλλα μοτίβα χαρακτήρα, από άλλα στυλ, από έναν άλλο τρόπο συσχέτισης με τον Άλλον και τον κόσμο.
Σχεσιακά μοτίβα όπως το αρπακτικό «είναι δικό μου», εκείνο του μη σεβασμού για τον Άλλον,για τον πλησίον, ή εκείνο της παραμέλησης της ενσυναίσθησης, τα οποία σε μεγαλύτερη κλίμακα στα σύνθετα ζωντανά κοινωνικά συστήματα, παράγουν στενόμυαλο ανώμαλο πλουτισμό, βρίσκονται σε κρίση. Η τυφλότητα αυτών των μοτίβων έγκειται στο ότι δεν βλέπουν και δεν αντιλαμβάνονται την ολότητα των σχέσεων με το Αντικείμενο3 αλλά παρατηρούν και καταναλώνουν μόνο την δική τους περιορισμένη οπτική γωνία .
Η τυφλότητα δεν επιτρέπει να αισθανθεί κάνεις τον Άλλον ως Υποκείμενο, όντας υπερβολικά εστιασμένη στην δική της πείνα, μία πείνα εκτός ορίων και αχόρταγη.
Ο πλανήτης μας είναι ζωντανός με μια βιόσφαιρα συγκρίσιμη με ένα κλειστό θερμοδυναμικό σύστημα που ορίζεται ως ο γεωμετρικός τόπος της αρνητικής εντροπίας: Δηλαδή τα 10 χιλιόμετρα από πάνω μας, μέσα στα οποία μειώνεται η εντροπία και λαμβάνει χώρα η φωτοσύνθεση -διαδικασία πού βρίσκεται στη βάση της ζωής πάνω στη γη-.
Μέσα στη βιόσφαιρα, η αρνητικά εντροπική συνεχής ροή επιτρέπει την αναπαραγωγή και τη διατήρηση τον εκλυτικών4, σύνθετων και ανοιχτών δομών που είναι οι ζωντανοί οργανισμοί.
Σήμερα, ο άνθρωπάκος5, που εμφανίστηκε στον πλανήτη εδώ και δύο εκατομμύρια χρόνια, -μόλις χθες δηλαδή στην κλίμακα του χρόνου- έχει την αλαζονεία να παίζει με ισορροπίες αρχέγονες….ευτυχώς υπάρχει η σοφία της φύσης κ τα ευφυή όρια που θέτει αυτή.
Αγγίξαμε την θέα του Ορίου6 και βρισκόμαστε στον χρόνο μηδέν. Κάποια χαρακτηρολογικά μοτίβα του ανθρωπάκου έχουν αγγίξει τα όρια τους και έχουν αποκαλυφθεί! Και άλλα τέτοια μοτίβα εμφανίζονται και θα εμφανίζονται ακόμη περισσότερο, επωφελούμενα από αυτή την σημαδιακή καταστροφή του Covid 19
2) Χρόνος μηδέν για την ανεξαρτησία
Δεν είμαστε ξεχωριστοί από τη βιόσφαιρα, είμαστε εξαρτημένοι από την βιόσφαιρα. Είτε μας αρέσει είτε όχι πρέπει να κάνουμε μία ευφυή συνύπαρξη και συνδημιουργία μαζί της!
Το ζεύγος αντιθέτων «εξάρτηση- ανεξαρτησία» ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των καταστάσεων με τις οποίες πρέπει να συμφιλιωθούμε και να τις διατηρήσουμε μέσα σε φυσιολογικά πλαίσια.
Μόνο με αυτούς τους όρους θα παράγεται ισορροπία, αλλιώς, αν ξεπεραστεί το όριό τους προς τα πάνω ή προς τα κάτω, θα παράγεται αταξία και χάος.
Στην πραγματικότητα τα όντα κ η βιόσφαιρα είναι αλληλοεξαρτώμενα. Όλα τα όντα κατοικούν στον ίδιο χώρο, πλανήτη μας.
MIllO. Love Runs the World
(Kiev – UKRAINE 2016)
Είναι επιτακτική πια η ανάγκη ενός homo sapiens sapiens sapiens7, με την ικανότητα να βλέπει τον κόσμο μέσα από τους φακούς της Πολυπλοκότητας, με την υπευθυνότητα να σέβεται το περιβάλλον και όλα τα όντα πάνω στην Γη από την οποία αναδύεται η Ζωή: είναι απαραίτητο και καθοριστικό!
Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε παράγοντας κλιματικές αλλαγές που τοξινώνουν το κλίμα μας και καταστρέφουν τόσα είδη που συνυπάρχουν σε αυτό τον υπέροχο πλανήτη Οι χαοτικές αλλαγές, κατά κανόνα εξαπολύουν μεταβλητές που οδηγούν σε μη προβλεπόμενη εξαφάνιση κάποιων ειδών, αλλά σε αυτή την περίπτωση είναι πολύ πιθανή και η εξαφάνιση του ίδιου του ανθρώπου, του υποτιθέμενου sapiens sapiens της εξέλιξης…
Η αλληλεξάρτηση είναι κυκλική, έτσι η τοξίνωση της βιόσφαιρας επιστρέφει πίσω στα όντα, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου τον οποίο δεν διστάζω να χαρακτηρίσω ανοσοκατεσταλμένο.
Δεν είναι τυχαία εδώ η χρήση του όρου τοξίνωση, γιατί ανατρέχει συνειρμικά στην λέξη virus που ετοιμολογικά σημαίνει δηλητήριο, τοξίνη.
3) Χρόνος μηδέν της ντοπαμίνης (DA) και του ερπετικού συμπλέγματος (R-Complex)
Εδώ θέλει να μιλήσει ο κλινικός ψυχίατρος μέσα μου…Άκουσε την λέξη καταστολήκατάθλιψη.
Σε άλλα γραπτά μου έχω περιγράψει το Ζωντανό Κοινωνικό Σώμα ως πάσχον από μία κατάθλιψη σε συναγερμό, κρυμμένη πίσω από τη μάσκα της επιτάχυνσης των πάντων. Με απλούς κ άμεσους όρους…η ντοπαμίνη νευροδιαβιβαστής υπεύθυνος για την Δράση- είναι σε υπερδραστήριοτητα, ως απάντηση στην έλλειψη της σεροτονίνης
(5HT) , -νευροδιαβιβαστή υπεύθυνου για την Συναισθηματικότητα-. Από κλινική άποψη, MIllO. Inside (Shanghai – CHINA 2017) μια καταθλιπτική πτώση συνδέεται με φόβο, ο οποίος ανεβάζει την νοραδρεναλίνη (NA) -νευροδιαβιβαστή υπεύθυνο για τον Συναγερμό- ο οποίος με την σειρά του ενεργοποιεί την ντοπαμίνη. Οι τρεις νευροδιαβιβαστές είναι αλληλοεξαρτώμενοι και δημιουργούν μία τριάδα που πρέπει να προσέξουμε: η ντοπαμινεργική επιτάχυνση στον κόσμο έχει ξεφύγει από τα όρια . Έχει σημάνει κόκκινος συναγερμός !
Αλληλοεξαρτώμενοι όμως είναι και οι τρεις εγκέφαλοι8: Η γνωστική επιτάχυνση του προμετωπιαίου λοβού ( πρόσθιος εγκέφαλος) λειτουργεί ως μέσο πληροφόρησης του κέντρου συναγερμού του υπομέλανος τόπου (ερπετοειδες σύμπλεγμα) κ της αμυγδαλής (περιοχές αυτές που εντοπίζουν τους εξωτερικούς κινδύνους), χωρίς να περνάει από την πρόσθια έλικα -ή φλοιό- του προσαγωγίου (λιμβικός εγκέφαλος) που καταγράφει κ ρυθμίζει τις συναισθηματικές σχέσεις.
Η σχέση μεταξύ των τριών εγκεφάλων βγήκε εκτός ισορροπίας καταλήγοντας σε μια αποσύνδεση των γνωστικών λειτουργιών από τα συναισθήματα, δημιουργώντας την επικράτηση μοτίβων όλο κ περισσότερο επιθετικών-ερπετικών, τα οποία στέλνουν πληροφορίες που κατακλύζουν το υποκείμενο, χωρίς να ομαλοποιούνται από την ενσυναίσθηση κ την νοημοσύνη του προμετωπιαίου φλοιού.
Οι τρεις εγκέφαλοι είναι αλληλοεξαρτώμενοι και αποτελούν μία άλλη τριάδα που πρέπει να σεβαστούμε: Ο ερπετοειδής εγκέφαλος (R-complex ) με όλα τα πρωτόγονα μοτίβα του που δεν προβλέπουν σχέσεις, αλλά θεωρεί πως «οτιδήποτε είναι διαφορετικό από εμένα είναι επικίνδυνο, εχθρικό και πρέπει να του επιτεθώ», βγήκε εκτός ορίων.
Σήμανε κόκκινος συναγερμός!
MIllO. Inside
(Shanghai – CHINA 2017)
4) Χρόνος μηδέν για την ρευστή κοινωνία της χαμηλής πυκνότητας9
Ο λιμβικός χρόνος , ο χρόνος του αισθάνεσθαι παραβιάστηκε, ο χρόνος των σχέσεων παραβιάστηκε. Οι σχέσεις ανήκουν στο «συν», στην επαφή, στο να είμαστε μαζί. Αυτές παρασύρθηκαν από μία απειρία σημάτων επικοινωνίας, τα οποία μη όντας σχέσεις δεν είναι φτιαγμένα από χρόνο. Είναι μόνο στιγμές, όπως οι συγκινήσεις, που δεν είναι συναισθήματα… Δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια της μνήμης και του παρελθόντος, υπάρχει μόνο η ταχύτατη προβολή στο μέλλον, αλλά υπερβολική, προκλητή και αποσυνδεδεμένη, που τυφλώνει και κλέβει την συνειδητή παρουσία στο «εδώ και τώρα».
Με την ταχύτητα της συμπαρασύρει το Ζωντανό Κοινωνικό Σώμα, και την οργάνωσή του γύρω από τον θώρακα10: Ο θώρακας ως κατεξοχήν τόπος του αισθάνεσθαι στον άνθρωπο, καταλύεται από το πέραν των ορίων αίτημα του εξωτερικού χρόνου που κατασπαράσει τον εσωτερικό υποκειμενικό χρόνο του ατόμου.
MIllO. Protection
(Primary Dong Sheng school 东升学校 in Luzhy,
Sukhou –CHINA 2016)
Από την άποψη μίας ψυχοθεραπευτικής ανάλυσης του σώματος, το δίκτυο των σχέσεων
μετακινήθηκε από το 4ο σχεσιακό σωματικό επίπεδο (τον θώρακα), στο 1ο (τα μάτια): Αυξήθηκε μεν η πληροφορία που δέχεται, όμως από την υπερβολική επιτάχυνση αποσυνδέθηκε, χωρίς να κρατήσει στον εσωτερικό του χρόνο το
Εμπεριέχω, την Ακρόαση, την Αφήγηση και την Αναπνοή, που έχουν ρυθμούς πιο ανθρώπινους.
Ο εσωτερικός χρόνος, που στην συνεχή ενεργειακή του ροή επιτρέπει στην σταθερότητα της ταυτότητας, διακόπηκε. Η μοναξιά και η σύγχυση βγήκαν στην επιφάνεια, η ελλειμματική στοματικότητα του Ζωντανού Κοινωνικού Σώματος φωνάζει τον πόνο της.
Οι νέες παθολογίες, από τις εξαρτήσεις ως τα αυτοάνοσα, από τις καρδιαγγειακές παθήσεις ως τις ψυχιατρικές διαταραχές, εξαπλώνονται.
Στην εντροπική της αυτοκαταναλωτική κατάρρευση, η ρευστή, χαμηλής πυκνότητας κοινωνία αναπαράγει τον εαυτό της απελπισμένα, επιβάλλοντας στα άτομα στάσεις ανικανοποίητης και ελλειματικής στοματικότητας, συνεχείς ανάγκες και επιθυμίες , χωρίς παύση, σε έναν ξέφρενο εμμονικό αγώνα δρόμου προς τα υπερκέρδη ,προς αντικείμενα επενδυμένα με μία πατίνα σπουδαιότητας και στάτους ,σε ένα ναρκισσιστικό και εφήμερο φαύλο κύκλο .
Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον Θώρακα!
Η ρευστή, χαμηλής πυκνότητας κοινωνία έχει ξεπεράσει τα όρια.
Έχει σημάνει κόκκινος συναγερμός !
5. O χρόνος μηδέν του θώρακα
Tο «που» το «πώς» και το «πότε» εμφανίζεται μια παθολογία είναι η πυξίδα που οδηγεί τον ερευνητή και τον αναλυτή- θεραπευτή στις εποπτικές του κινήσεις για την κατανόηση της εσωτερικής ευφυίας των καταστάσεων. Ο θώρακας θεωρείται ο θεματοφύλακας του ορίου, της οριοθέτησης, του ελέγχου. Ο χρόνος της υπεροχής του ως σωματικό και σχεσιακό επίπεδο κατά μήκος των εξελικτικών φάσεων του ανθρώπου, είναι αυτός της μυϊκής11 περιόδου, μιλώντας από σωματική και ψυχαναλυτική πλευρά.
MillO e Hikari Shimoda
(Courtesy of Dorothy Circus Gallery,
Rome – ITALY 2019)
Είναι προφανής η αναγκαιότητά του για μία καλύτερη, πιο βαθιά αναπνοή, για την οργάνωση της μετάβασης από την επικράτηση των λείων μυών στην επικράτηση των γραμμωτής μυϊκότητας12 .
Ο θώρακας είναι εξελικτικά ο αναγκαίος βατήρας για την αντιμετώπιση του διαχωρισμού- εξατομίκευσης από τη μητέρα και από την πολύ ισχυρή έλξη που ασκεί το κάλεσμά της, έτσι ώστε το παιδί να μπορέσει να αφήσει το βλέμμα και το στήθος της… και να στραφεί προς τα πάνω, σε πιο πλατιούς και σύνθετους ορίζοντες που απαιτούν μία οργανωτική αυτονομία .
Το 4ο σωματικό επίπεδο, ο θώρακας, είναι αυτός που υπέστη το μεγαλύτερο πλήγμα στο ζωντανό κοινωνικό σώμα, εξαιτίας της ρευστής και χαμηλής πυκνότητας του μοντερνισμού: σήμερα είναι ένα επίπεδο εξαιρετικά ευάλωτο!
Η απώλεια του ορίου, του νόμου, του πατέρα, της οργάνωσης, που έχουν αποδομηθεί από την ταχύτητα του χρόνου, εκπροσωπούν κάποιες από τις πολλαπλές εκδοχές-ερμηνείες μιας χαοτικής εντροπικής πορείας. Αυτή οδήγησε τον ζωντανό κοινωνικό σώμα πρώτα στην ακράτεια της στοματικής ρευστότητας, εν συνεχεία πιο χαμηλά ακόμα, στην χαμηλή πυκνότητα του borderline και σήμερα στη δύσπνοια, στην έλλειψη αέρα και οξυγόνου, σε ένα σύμπτωμα που χαρακτηρίζεται από κυκλική επιστροφή της τοξικότητας η οποία προκαλείται από τον άνθρωπο στο πεδίο της βιόσφαιρας
Η ενδιάμεση πνευμονοπάθεια, βαριά κλινική εξέλιξη του Covid 19, ήταν αναμφίβολα μία πολύ ανησυχητική ένδειξη, την οποία δεν μπορώ να μην συσχετίσω με μία παθολογική κατάσταση του Θώρακα του Ζωντανού Κοινωνικού Σώματος. Μία απρόσμενη
συμπτωματολογία ,προξενούμενη από έναν ιό που διάλεξε ακριβώς αυτό το habitat στο σώμα του ανθρώπου για να πολλαπλασιαστεί. Ένας ιός δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός ,αντιθέτως θα προτιμούσε μία καλή αντίσταση του φιλοξενούμενού του για να επιβιώσει, από τη στιγμή που είναι παράσιτο και πεθαίνει αν πεθάνει και το έδαφος στο οποίο βρίσκεται. Ένα «που» θωρακικό, ένα «πως» αόρατο, ένα «πότε», στο τώρα.
Έχει σημάνει κόκκινος συναγερμός !
6) Χρόνος μηδέν για το Υπερεγώ13
Το Υπερεγώ δεν κατοικεί πλέον στην οικογένεια, άλλαξε διεύθυνση κατοικίας και μεταφέρθηκε στον κόσμο των ΜΜΕ. Αυτό, μεταξύ άλλων έχει ως συνέπεια, αφ’ενός το τέλος πολλών διαφoρών ζωτικής σημασίας για την εγγύηση του πλούτου της διαφορετικότητας , αφ’ετέρου την αύξηση της ομογενοποίησης.
MillO. Heavy
(Turin – ITALY 2014)
Tο Yπερεγώ μολύνθηκε από τα πρότυπα του ελλειματικού στοματικoύ στοιχείου, φαλλικού από αντίδραση, και από το ναρκισσιστικό borderline στοιχείο. Σήμερα, αυτό το Υπερεγώ που κατοικεί στα ΜΜΕ είναι χωρίς συναίσθημα, συγκινησιακά αναλφάβητο, ναρκισσιστικό, απαιτητικό, με πρακτικές αποκλεισμού, μονοσήμαντο, χωρίς αμοιβαιότητα, διωκτικό.
Το σημερινό Υπερεγώ επιβάλλει τους ρυθμούς και την ταχύτητα του χρόνου «εκεί έξω», στην κοινωνία, διαπράττοντας (όπως έλεγα σε μία συνέντευξη το 2005) μία
κλοπή του χρόνου από τις σχέσεις, από το λιμβικό σύστημα, από την συναισθηματικότητα …Βλέπουμε γονείς παραγκωνισμένους και αδύναμους, παιδιά χαμένα, μόνα τους, φοβισμένα και παρορμητικά.
Το παθολογικό αυτό Υπερεγώ, αδειάζοντας εκ των πραγμάτων το περιεχόμενο της οικογένειας, διαρρηγνύοντας τον κύκλο που την ένωνε και που επέτρεπε την ύπαρξη ενός Πεδίου στο εσωτερικό της, με την ατμόσφαιρά του και τα όριά του, κατευθύνει τα κίνητρα των ανθρώπων προς τα έξω, ωθώντας τους να ακολουθήσουν νέα αντικείμενα επιθυμίας , νέα ‘πακέτα’ αξιών επηρεασμένα από τα πρότυπα που κυριαρχούν σήμερα, σύμφωνα με τις οποίες το «έχειν και κατέχειν» ορίζει το «είναι».
Το Εκείνο (Es), o παλμικός ενορμητικός πόλος της προσωπικότητάς βρισκόταν εδώ και εκατομμύρια χρόνια σε έναν έντονο διάλογο με το Υπερεγώ, τον άλλο πόλο εγγυητή και λογοκριτή της προσωπικότητας ,που όταν δεν ξεπεράσει το όριο, επιτρέπει την ύπαρξη ενός Εγώ «φυσιολογικά νευρωτικού», για να το πούμε τα λόγια του πατέρα της ψυχανάλυσης. Είναι αυτή μία τρίτη θέση με μία σχετική αυτονομία, που μπορεί να κινηθεί μεταξύ των δύο μεγάλων αυτών πληροφοριακών πόλων.
Το Εκείνο, σήμερα, δεν έχει πλέον ένα συνομιλητή ικανό να το συγκρατήσει και να το εμπεριέξει και το Εγώ είναι χαμένο, επειδή υπόκειται σχεδόν μονοδιάστατα σε μία ισχυρή πρωτόγονη ναρκισσιστική έλξη. Επιτρέψτε μου ένα παράδοξο: Το Εκείνο είναι εκτός ορίων.
Έχει σημάνει κόκκινος συναγερμός!
7) Χρόνος μηδέν για την παντοδυναμία
Πόσο αστεία (εάν δεν ήταν δραματική) φαντάζει η επόμενη σκηνή πάνω σε αυτό τον πλανήτη: Συναντιέται ο ιός με τον homo sapiens sapiens
Για τον πρώτο δεν είμαστε καν σίγουροι αν μπορεί να περιληφθεί μεταξύ των πραγματικά ζωντανών πραγμάτων, γιατί του λείπει η ικανότητα αυτονομίας, δεν μπορεί να μετατρέψει την τροφή, είναι υποχρεωτικά παράσιτο, εφ’ όσον είναι ανίκανος να αναπαραχθεί από μόνος του. Είναι δε το πλέον μικρό υποκείμενο, δομικά απλούστατο. Ο δεύτερος πολύ μεγαλύτερος, με δομή εξαιρετικά πολυσύνθετη, 1.000 φορές πιο πάνω στα μονοπάτια της εξέλιξης…
Ο μεγαλύτερος υποκύπτει και, με μια περίεργη προστατευτική ανατροπή, χώνεται στο σπίτι του!
MillO. King Of Barriera
(Via Cherubini, Turin – ITALY 2014)
Κι άλλα ζεύγη αντιθέτων μου έρχονται συνειρμικά στον νου: το μέσα και το έξω, το αόρατο και το ορατό, το μίκρο και το μάκρο, η απλότητα και η πολυπλοκότητα, η απόσταση και η επαφή, το συμμεριζόμενο και το μη συμμεριζόμενο, αλλά ένα ζεύγος στέκεται μπροστά στα μάτια μου πιο καθαρό μέσα στη δραματικότητά του: παντοδυναμία και αδυναμία.
Το όριο μας κάνει δυνατούς, η απουσία του παντοδύναμους, η υπερβολή του ανίσχυρους. Πώς θα συνάψουμε ειρήνη με την ευφυή θεά του Ορίου ? Πώς θα εξασφαλίσουμε την εξέλιξη, την σύνδεση με τα άλλα ζωντανά συστήματα, με τη βιόσφαιρα και το ζωντανό πλανήτη μας, παραμένοντας στη Ζωή και σε επαφή με την ευφυΐα των ορίων που θέτει η Ζωή?
Πως θα επιστρέψουμε στο Σπίτι μας , πως θα ξανα-κατοικήσουμε τον Θώρακά μας, δίνοντάς μας την ευκαιρία να αναλογιστούμε ξανά σε συνθήκες ασφάλειας, να ξαναβρούμε ένα περιβάλλον και ένα πεδίο που διηγείται την ιστορία μας, να αναπνεύσουμε ξανά τις ατμόσφαιρές μας, να ξαναζωντανέψουμε τις ταυτότητές μας… Μία ευκαιρία για μία καινούργια σχέση με το «έξω από μας» συνδημιουργική, ανθρώπινη και ως τέτοια ευφυή. Επιστροφή στο Σπίτι μας και επανακατοίκηση του θώρακα μας, μία ευκαιρία για να συνδέσουμε την καρδιά με τον νου, για να ξαναβρούμε ένα εξαιρετικό και ζωοδότη κωδικό: την ταπεινότητα. Ταπεινότητα για να μπορέσουμε να γίνουμε πιο έξυπνοι και πιο δυνατοί, για μία νέα σχέση με τον Εαυτό μας ,με τα ύψη του και τα βάθη του, ώστε να μπορέσουμε να διασχίσουμε, bottom up και top-down14 τον σκληρό και υπερόπτη λαιμό15 της τραυματισμένης παντοδυναμίας, αυτό τον ευνουχισμένο , εγκλωβισμένο λαιμό της ανικανότητας .
Είμαστε στο χρόνο μηδέν και έχει σημάνει κόκκινος συναγερμός !
Genovino Ferri
Ευχαριστώ από καρδιάς τον street artist Millo για την παραχώρηση μερικών από τις πολύτιμες και υπέροχες τοιχογραφίες του, καλλιτεχνημένες σε πολλά μέρη του κόσμου και τον ψυχοθεραπευτή Andrea Aielli για την κατάλληλη επιλογή τους για κάθε ένα σημείο αυτού του άρθρου. ΣτΣ
Μετάφραση από τα ιταλικά: Μαριλένα Κόμη, Βερόνικα Χονδροδήμου
Επιμέλεια κειμένου: Μαριλένα Κόμη
Σημειώσεις της επιμελήτριας
1
Χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που δημιουργήθηκαν στην διάρκεια των εξελικτικών φάσεων (βρεφική και παιδική ηλικία) και έχουν παραμείνει στην ενήλικη ζωή. Συγκεκριμένα εδώ αναφέρεται στην αίσθημα κενού και το ανικανοποίητο του σύγχρονου ανθρώπου, ίχνος από μία μη ικανοποιητική εμπειρία στην διάρκεια της στοματικής περιόδου (1ος χρόνος ζωής) που καλύπτεται πίσω από ένα επιθετικό προσωπείο (ίχνος από μία παθολογική οιδιπόδεια-φαλλική φάση) με χαρακτηριστικά ναρκισσισμού και οριακής διαταραχής. ΣτΕ
2
Εντροπία: Το φυσικό μέγεθος “εντροπία” χρησιμοποιείται για να δηλώσει το μέτρο της αποδιοργάνωσης ή της αταξίας ή της τυχαιότητας ενός συστήματος. Ο όρος αρνητική εντροπία ή νεγεντροπία δηλώνει το αντίθετο δηλ την ιδιότητα ενός συστήματος να παράγει τάξη και αυτοοργάνωση. ΣτΕ
3
Αντικείμενο : Με την ψυχαναλυτική έννοια ,κάθε πρόσωπο ή κατάσταση το οποίο επενδύουμε με συναισθήματα ,προσδοκίες, σημασίες.ΣτΕ
4
Ο Ilya Prigogin , ρώσος φυσικοχημικός, μελέτησε μεταξύ άλλων, την ικανότητα των ζωντανών οργανισμών να αυτό-οργανώνονται, μειώνοντας την εντροπία τους, ανταλλάσοντας ενέργεια με το περιβάλλον τους (εκλυτικές δομές) . Για αυτές του τις ανακαλύψεις βραβεύθηκε το 1977 με το βραβείο Νόμπελ. ΣτΕ
5
Αναφορά στο γνωστό έργο «Άκου ανθρωπάκο» του Βίλχελμ Ράϊχ ψυχίατρου, ψυχαναλυτή και πατέρα της εισαγωγής του σωματικού παράγοντα στην ψυχοθεραπεία ΣτΕ
6
Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν limiti (όρια) τις πέτρες που σημάδευαν τα όρια και τα σύνορα, οι οποίες εθεωρούντο ιερές και ήταν υπό την προστασία της θεότητας Limite ΣτΕ 7
Ως homo sapiens sapiens περιγράφεται (άτυπα) ο σημερινός άνθρωπος, απόγονος του εξαφανισμένου πλέον προγόνου μας homo sapiens. Εδώ υπογραμμίζεται από τον συγγραφέα η ανάγκη μιάς επιπρόσθετης γνώσης (sapiens=αυτός που γνωρίζει). ΣτΕ
8
Τρείς εγκέφαλοι: Λειτουργική περιγραφή του εγκεφάλου από τον αμερικανό νευροεπιστήμονα. MacLean ως τριαδικού: ο ερπετικός που αφορά την επιβίωση, ο λιμβικός που αφορά τα συναισθήματα και ο νεοφλοιός που αφορά την λογική και τον προγραμματισμό. ΣτΕ
9
Ρευστή κοινωνία: Όρος του βρετανο-πολωνού κοινωνιολόγου και φιλόσοφου Zygmunt Bauman Στον σημερινό κόσμο της ρευστής νεωτερικότητας ο κανόνας είναι πως τίποτα δεν είναι μόνιμο, σταθερό και συνεχές. Σ’ αυτόν τον κόσμο κυρίαρχες δεν είναι οι σταθερές σχέσεις, αλλά οι δεσμοί που στηρίζονται στο «δίκτυο». Ο άνθρωπος της ρευστής κοινωνίας έχει απολέσει κάθε κοινωνική δεξιότητα και είναι ένα άτομο που διαρκώς πρέπει να καταναλώνει, σε μια οικονομία της εξαπάτησης και του ανικανοποίητου.
Πυκνότητα: Στην φυσική εκφράζει τη μάζα του υλικού που περιέχεται σε μία μονάδα όγκου. Αναλογικά, σε μια ανθρώπινη σχέση εκφράζει την ποσότητα των θετικών ανταλλαγών πληροφορίας και επικοινωνίας που διαμείβεται . ΣτΕ
10
Στην ραϊχική ψυχοθεραπευτική προσέγγιση, το σώμα και οι διάφορες περιοχές του, αποτελούν παρακαταθήκη ψυχικών λειτουργιών. (Βλ και Genovino Ferri Ψυχοπαθολογία και Χαρακτήρας, εκδ Εύμαρος 2016) ΣτΕ
11
Η πρωκτική περίοδος στον Φρόυντ. ΣτΕ
12
Η μετάβαση αυτή συμβαίνει σταδιακά στην διάρκεια της εξέλιξης μετά το 1 έτος περίπου ,όπου αναπτύσεται η μυϊκή εκουσιότητα (η βάδιση, ο έλεγχος των σφιγκτήρων κλπ) σηματοδοτώντας ψυχολογικά την απαρχή της δημιουργίας του Εγώ, την ψυχολογική γέννηση του ανθρώπου σύμφωνα με ορισμένους θεωρητικούς . Σε αυτή την διαδικασία ο θώρακας παίζει σημαντικό ρόλο αναπτύσσοντας, μέσω της θωρακικής αναπνοής, ικανότητα για πολλαπλάσια παροχή οξυγόνου από την προηγούμενη κοιλιακή αναπνοή του βρέφους, συμβάλλοντας έτσι στις αυξημένες ενεργειακές ανάγκες της ανάπτυξης. ΣτΕ
13 Το Εκείνο, το Εγώ και το Υπερεγώ είναι οι τρεις συνιστώσες του μοντέλου για τη δομή του ανθρωπίνου ψυχικού οργάνου στα πλαίσια της δεύτερης τοπικής θεωρίας του Σίγκμουντ Φρόυντ. Σύμφωνα με αυτό το δομικό μοντέλο το Εκείνο αντιπροσωπεύει τα κίνητρα, τα ένστικτα και τις βιολογικές ανάγκες του ατόμου και κατά συνέπεια είναι έμφυτο, το Εγώ αποτελεί το λογικό μέρος, που αναπτύσσεται και καλλιεργείται με την επίδραση της συσσωρευμένης εμπειρίας και τέλος το Υπερεγώ αντιπροσωπεύει όλες τις θετικές ηθικές και κοινωνικές αξίες του ατόμου, αποτελώντας κατά κάποιο τρόπο την ηθική συνείδηση. ΣτΕ
14
Bottom up, top down: Αναφέρεται στην πληροφορίες που προέρχονται από τις αισθήσεις του σώματος που καταλήγουν να δομούνται σε σκέψη .Η σύγχρονη νευροεπιστήμη έχει αναδείξει την σημασία της ροής αυτής για την λειτουργία της συνείδησης , ενώ έως τώρα είχε μελετηθεί περισσότερο η κατεύθυνση Top-down που αναφέρεται στην αντίληψη που κατευθύνεται από την σκέψη. ΣτΕ
15
Στην ραϊχικη ψυχοθεραπεία ο λαιμός και ο σβέρκος υποστηρίζουν τον έλεγχο του εαυτού και του περιβάλλοντος, και αντικατοπτρίζουν την αυτοεκτίμηση και τον βαθμό του ναρκισσισμού του ατόμου.ΣτΕ